Overpijnzingen 2
(geluisterd in Luister, Marjolijn Sengers)
Aan deze cd , Overpijnzingen 2 geheten, werkt een legertje van bekende en minder bekende overwegend Nederlandse musici mee, voor wie Hijmans werk schreef of die haar een warm hart toedragen. Deze cd geeft een waardevol beeld van een vrouw die met hart en ziel componeert en met haar muziek iets te zeggen heeft. Haar werk is melodieus, heeft een eigen, aftastend en vernieuwend idioom en een onmiskenbare drive, al dan niet sociaal betrokken. Ze vraagt wat van haar musici, maar biedt ze ook wat. Luister naar ´Cellust´ voor cello en piano (Nadia David en Klara Wurtz) of ´An Instrument to win the peace´ voor strijkorkest (Matangi Quartet met Aristos)en naar ´een grijze morgen`voor fluitsolo ( Eleonore Pameijer) Muziek om je tanden in te zetten, uitdagend, welluidend, licht exotisch soms, goed geconstrueerd en met kennis van de instrumenten genoteerd.
Echo voor fluit en sopraan
Bespreking van Rita’s liederen door Diant Crouwel in Vrienden Van Het Lied
De Nederlandse componiste Rita Hijmans schreef voor Irene Maessen en Eleonore Pameijer het stuk Echo. De tekst uit de Metamorphoses van Ovidius is vertaald door d’Hane Scheltema. Na een mooie solo-inleiding door de dwarsfluit komt de zangstem met lange noten erbij en ontspint zich de scène tusen Narcissus en Echo. De genegenheid spreekt heel mooi uit het wiegende middendeel. Darna volgt een emotionele verwijdering en een ontroerend slot. Met een geraffineerde dynamiek en woordherhaling roept Hijmans de echo op zonder in de gebruikelijke cliché’s te vervallen. Door de bezetting voor sopraan (es’-g”) en fluit is het een kwetsbaar stuk, maar de intimiteit past goed bij de tekst.
Ik ben een oceaan van wachten voor sopraan, fluit en piano
De titel van deze cyclus voor sopraan (c’-g”), dwarsfluit en piano komt uit het gedicht Eb van Vasalis. Rita Hijmans componeerde deze zesdelige cyclus op vier gedichten van Vasalis aangevuld met een gedicht van Ida Gerhardt en een ode van Sappho, vertaald door Paul Claes. De teksten van Vasalis gaan over grote mysteries, wonderen van de natuur en over tijd. De muziek sluit hier goed op aan met een melancholieke ondertoon. Door het idioom klinkt soms een Parijse musette, de muziek van Poulenc en Jacques Brel. Met onverwachte dissonanten en ritmische wendingen vermijdt Rita Hijmans, dat je als luisteraar achterover kunt leunen. De zangstem laat de teksten goed uitkomen. Zeer poëtisch en verstild klinkt het ontroerende Een witte ochtend. Het gedicht Juninacht van Gerhardt heeft als ondertitel tekst voor een ballet. Het heeft een sterk ritmisch karakter, dat door de muziek onderstreept wordt. Ook hierin komen raadselen aan bod, maar de energie van het leven overheerst. Het laatste lied Ode aan Aphrodite is een krachtig recitatief met wrange samenklanken, dat drie keer onderbroken wordt door een lyrisch gedeelte in 6/8-maat. Het is een zeer persoonlijke en aangrijpende afsluiting van deze bijzondere cyclus.
(Tekeningen door Jaap Binnema)